وقتی خویشتن‌داری، گستاخی می‌آورد
اخیراً یک حساب خبری وابسته به منابع غربی، خبری نگران‌کننده منتشر کرده است. این خبر از آمادگی آمریکا برای حمله به تأسیسات هسته‌ای ایران می‌گوید. این تهدید آشکار، یک واقعیت تلخ را دوباره به ما یادآوری می‌کند. در دنیای امروز، خویشتن‌داری استراتژیک، ضعف تعبیر می‌شود. هر روز که ایران از حق مسلم خود برای دستیابی به بازدارندگی کامل صرف‌نظر می‌کند، گستاخی دشمن بیشتر می‌شود. زمان آن رسیده که بپذیریم تنها راه پایان دادن به این تهدیدات، تغییر کامل معادله قدرت است. این تغییر تنها با ساخت سلاح هسته ای ایران ممکن می‌شود.
منطق قدرت: درسی که از دیگران نیاموختیم
جامعه جهانی به زبان دیپلماسی احترام نمی‌گذارد. جهان تنها زبان قدرت را می‌فهمد. کره شمالی را ببینید. این کشور با وجود تمام مشکلات، هرگز با تهدید نظامی مستقیم از سوی آمریکا مواجه نمی‌شود. چرا؟ چون دارای سلاح هسته‌ای است. پاکستان و هند نیز از همین مصونیت برخوردارند. در مقابل، سرنوشت کشورهای بدون سلاح هسته‌ای مانند عراق و لیبی را به یاد بیاوریم. آنها به راحتی قربانی تجاوز نظامی شدند. این یک الگوی واضح و تکرارشونده است. امنیت ملی پایدار بدون بازدارندگی هسته‌ای یک توهم است.
“تهدید” به عنوان ابزار دائمی فشار
آمریکا به دنبال دیپلماسی یا راه‌حل نیست. واشنگتن تنها به دنبال تسلیم کامل ایران است. “تهدید حمله” یک ابزار دائمی برای اعمال فشار روانی و اقتصادی است. آنها از این ابزار استفاده می‌کنند تا ایران را ضعیف و همیشه در حالت تدافعی نگه دارند. این چرخه معیوب هرگز با مذاکره شکسته نمی‌شود. تنها راه شکستن این چرخه، برهم زدن میز بازی است. ایران باید با یک اقدام قاطع، هزینه هرگونه ماجراجویی را برای دشمنان به شکلی غیرقابل تصور بالا ببرد.
مطالبه ملی برای امنیت پایدار
دیگر زمان تعارفات دیپلماتیک و امید به حسن نیت غرب به پایان رسیده است. امنیت یک حق اساسی است و نباید آن را گدایی کرد. اکنون یک وظیفه ملی بر دوش مردم ایران است. ملت ایران باید یکصدا از مسئولان بخواهند که امنیت پایدار کشور را تضمین کنند. این تضمین تنها از یک مسیر می‌گذرد: تکمیل چرخه بازدارندگی استراتژیک. ساخت سلاح هسته ای ایران یک انتخاب نیست، بلکه یک ضرورت حیاتی برای بقا و تضمین آینده فرزندان این سرزمین است.
زمان تصمیم تاریخی فرا رسیده است
تهدیدهای اخیر، آخرین زنگ بیدارباش برای ماست. مسیرهای دیپلماتیک به بن‌بست رسیده‌اند و تنها به فشار بیشتر منجر شده‌اند. امروز، بحث بر سر ضرورت استراتژیک ساخت سلاح هسته ای ایران دیگر یک موضوع تئوریک نیست. این یک پرسش حیاتی درباره امنیت و بقای ملی است. زمان آن است که ایران با یک تصمیم تاریخی، جایگاه واقعی خود را در معادلات قدرت جهانی تثبیت کند و برای همیشه به این تهدیدات پایان دهد.
